Yolcuya Ağıt – Gönül Duranoğlu

– Kardeşim Zafer için –
Tekinsiz uykularımın
Suskun ve hüzünlü konuğu
Sesini güz ormanlarında arıyorum
Suretin kör kuyularda kayboluyor.
Siderken  ardında bıraktığın
Dizleri bereli haşarı çocuk
Çok sevdiğin o deniz yurdunda
Dalgaların arasına saklanmış bulamıyorum.

Delik deşik olmuş bir yürekle
Onca yol nasıl tükenir
Ben bu acıyı ayak sesinden tanıyorum.
Rengi ise daima acı yeşildir
Ayrılık ölüm, ölüm ayrılık
Bu iki bilinmeyenli ikilemleri
Çözümsüzlük girdabında çoğaltıyorum.

Bozbulanık  rüzgarlarla geldi son cemre
Heybesinde zamansız açmış zambak kokuları
Usulca süzülüp toprağa düştü
Yağmur kuşlarının ıslak kanatlarından
Akşam alacasında yolunu kaybetmiş bir kelebek
Yol yorgunu kanatlarının son gücüyle havalanıp
Akan bir yıldızın ışığına karıştı.

ANKARA   2011