Tufandan Sonra – Arthur Rimbaud

Bir tavşan durdu da yoncalarla
Kıpır kıpır çıngırak çiçekleri arasında,
Örümcek ağları içinde doğru dua etti gökkuşağına.
Kayıplara mı karışacaktı! o dört başı mamur taşlar,
Ya çiçekler tam açmışken hem de!
Çöp içinde yüzen ana cadde boyunca kerevetler dizildi.
Minyatürlerdeki gibi yukarılara asılmış
Bir denize doğru kaldırıldı, gemiler çekildi.
Mavi Sakalın evinde dere gibi aktı kan
-ya mezbahalar, ya o camları tanrı mühründen
Görünmez olmuş kanlı meydanlar.
Dere gibi aktı kan, bir o kadar da süt.
Kunduzlar yapı yaptı.
Kahveler tüttü kahve ocaklarında
Camları hala zangır zangır
Camlı köşkte karalar giymiş çocukların
Yaldızlı resimlere daldı gözleri.
Çat! Kapı çalındı;
Köyün meydanlığında bir çocuk
Fırıldaklarla tekmil kulelerdeki
Horozların aklına uyup
Kollarını döndürmeye başladı,
Çakmak çakmak sağanağın altında.
Filan hanım kuyruklu bir piyano kurdurttu Alp dağlarına.
Katedralin bin bir mihrabında kudas ve vaftiz ayinleri yapıldı.
Yollara düştü kervanlar.
Harcedildi de buzların hercümerciyle kutup gecesi,
Kuruldu İspilandit Oteli.
O zamandan beri ay, kekik kırlarından gelen
Ağlamaklı çakal sesleri işitir oldu-
Bir de meyve bahçelerinde dolaşan
Tahta pabuçlu çoban türküleri.
Derken filize durmuş eflatun korudaki peri
Ev karısı geldi yanıma, dedi, bahar geldi.
Kaynayın! pınarlar, taşın, katın köprüleri önünüze,
Basın ormanları siyah kumaşlar, orglar, şimşekler,
Gök gürültüleri, kabarın hadi çağlayın;
Hadi su; hadisene keder, kaldırın ayağa selleri.
Değil mi ki onlar senli-benli-gitti derler!
O dört başı mamur taşlar!
O açmaya varmış çiçekler! -değil mi ki
Bir kasvettir kalan geriye!
Ecenin haliyse malum,
Toprak mangalının korlarını karıştırmaya dalmış büyücü,
Bilir ya söylemez bizim bildiğimizi.

Arthur Rimbaud