Doğanın Çığlığı – Şaban Gürtuna

Bir çöp düşer toprağa sessizce,
Ardından bir izmarit, savrulur rüzgarla ince.
Oysa her damla, her yaprak bir emanet,
Ama kim anlar ki doğanın şefkatini hakikat?

Yerlere atılan tükürük izleri,
Kirlenir sokaklar, doğanın yüzleri.
Ormanlar yanar, dumanlar yükselir,
Su akar kirli, hayat bir köşede biter.

Bir plastik şişe yuvasız bırakır balığı,
Bir yağ damlası boğar gölün maviliğini.
Sanırsın ki dünya bir çöplükten ibaret,
Oysa bizdik, kirleten her güzelliği haince.

Kimin hakkı var doğayı yok etmeye?
Kimin hakkı var geleceği tüketmeye?
Bir ağacın gölgesi altında serinleyen,
Nasıl olur da baltayı vurur köklerine hemen?

Ey insan, uyan artık bu derin gafletten,
Her çöp bir yara açar, doğayı kahreden.
Kirlettiğin sokak, döner seni bulur,
Dünya bir aynadır, her suç seni vurur.

Toprak temiz, su berrak, hava saf kalsın,
Gelecek nesiller de huzurla yaşasın.
Doğanın çığlığı yankılanır her yanda,
Dinle ve değiş, geç olmadan sonunda.

Manisa – 2025