Sessizliğin Yankısı – Şaban Gürtuna

Bir akşamüstü, solmuş gün batımında,
Gölgeler sarar beni karanlığın kucağında.
Hüzün, ince bir sis gibi dolar içime,
Yalnızlık çınlar, yitip giden bir ezgide.

Yılların bıraktığı izler avuçlarımda,
Bir dost eli ararım boşluğun ortasında.
Ne bir ses yankılanır, ne bir nefes gelir,
Melankoli, kalbime ağır bir perde gerilir.

Yıldızlar söner, gözlerimdeki ışıltı,
Bir zamanlar gülen çocuk, şimdi sessiz bir hıçkırık.
Hatıralar geçer, silik bir rüya gibi,
Sevda düşer yaprağından, bir sonbahar gibi.

Ey hüzün, eski bir dost misali,
Kapat gözlerimi, kararlı bir şekilde sar beni.
Belki bu karanlıkta, bulurum huzuru yaşamda,
Ya da yitip giderim, zamanın sonsuzluğunda.

Akhisar – 2018