Uzun Hava – Gönül Duranoğlu

Geçmiş sulara verdik umutlarımızı
Ne başlangıçtır bu ne son
Geleceğe dağladık yüzümüzü
Bir ‘Ankara Hatırası’nda kara çaputa.

Tüketmedik sevgilerin zhasını
Hala o alnı akıtmalı atları özleriz
Yeleleri ilk sevdalar gibi savrulan
Soylu gözlerinde tutsaklığın acısı.

Hep baharı bekledik dost seslerinde
Nerede unuttuk çocukluğumuzu
Bildiğimizden ağlamanın aceleye gelmediğini
Uzun havaya döktük ağıtlarımızı.