Anadolu Acısı – Yavuz Bülent Bakiler

Anadolu, Anadolu, ah Anadolu!..
Bir yanında güzellik, incelik ve nur…
Bir yanında bin yıldan beridir süregelen
Toz-toprak, tezek, çamur…

İnsanlar gördüm sende; imbikten geçmiş gibi
Yüreklerinde sıcak, misilsiz bir merhamet
İnsanlar gördüm yine: Hayın, cahil, asabi…
Taş Devrini yaşayan bir kaba kuvvet.

Sivas’ta, Divriği’de, Erzurum’da, Konya’da…
İnce sütunlar gördüm, şadırvanlar, kubbeler…
Bir yanda oya gibi işlenmiş pembe mermer
Öte yanda öbek öbek, çirkin kaba, şekilsiz
Kerpiçten harabeler…

Bağışlasın şimdi bizi, vatan uğruna
Şehid düşen yüzbinlerce adsız kahraman
Çünkü seller bir yandan götürür toprağımı
Rüzgarlar bir yandan…

Unutulmuş Türklüğün ceylan yürekli töresi
Çiğnenmiş İslamın koyduğu kesin yasaklar.
Bir avuç buğday, bir tutam ot, bir karış toprak için
Konuşur mavzerler, bıçaklar…

Ve dul kalır kadınlar bir hiç yüzünden
Vurulur gelinler telli-duvaklı.
Bir ağıt başlar sonra yetim kalan evlerde
İnce, uzun, ağlamaklı.

Anadolu, Anadolu, Ah Anadolu
Böyle görmeseydim seni, böyle tanımasaydım
Yüreğim olmasaydı binbir yerinde…
Yaşasaydım yine seni acı duymadan
Anamın Azeri türkülerinde.