Tanımıyorduk – Özel Arabul

Onları hiç tanımıyorduk
Seyrettiklerini sanmıyorum
Dökülüşünü yağmurun birden denize.

Bakışlarında hiç çiçeğe durmadan
Sararıvermiştir
Bir kadının soluk ince gülüşü.

Onları hiç tanımıyorduk
Köprünün tam ortasında
Terleri bir güz anısına yuvarlanmıştı

Yine bulutlu ve istenmeden
Taşıdıkları kin kadar kırıcı
Yürekleri bir toz yumağında döneniyordu.

Su içinde açılan ilk nergisin açılışında
Seni gizleyen, beni gizleyen
O kalabalık söz tufanıyla
Bilediler açmazlığı sinirlerimizde.

Onları hiç tanımıyorduk
Ne denli renkli olursa olsun
Aynı gökyüzü değildi
Omuzlarına çektikleri
Bir akşamüstü anlatılan sereserpe öyküye
Gülemediler, umutsuzluk egemendi.

Hepimiz aynı şeyi söylüyoruz
Belki onlar bizimle, içiçe
Biz onları tanımadan bir yerlerimizden geçtiler
Biz onları tanımıyorduk
Onlar bizi ezberlemişlerdi.