Annem’e – Melda Özata

Meleğim, nur tanem toprağa düştü,
Bulunmaz şefkâti yer ile yeksân.
Yağmurla, karlarla üşüdü soldu,
Onu anlatamaz ki hiç bir lisan.

Semâvî gülistan açılmış nûr nûr,
Hak’ka doğru başlar bir büyük huzur.
Yaprak dökümleri gönülde bir ur,
Yetişip gelmişse o ilâhi an…

Uçan seccâde mi sonsuza doğru,
Sular gibi akıp gitti de rûhu.
Başladı böylece ebedî uyku,
Şimdi öksüzüm ben üzgün perişan.