Aşkın Blançosu – Yılmaz Odabaşı

I
Gidersin; yağmurlarda kırık kalır mızrabım.
Gidersin; ardından dilsiz bir ihanet gider.

Gidersin; her şey gider
Gidersin; kalbimde bir tabur ayaklanır
ilgilenmez ordular, hükümetler.

Gidersin; ne rezil bir an’dır bu
yazdıkça silinen sözcükler gibidir hayat
gidersin; bir hazin dramdır bu.

/Kanmadım aynalara sana kandığım kadar
içimde bir boşluk sana yandığım kadar/

II
Bugün hasretin kırlarında dolaştım
senin adınla
aşkın adıyla
savrulup aktım o ırmaklardan;
ırmakları çöllerle
çölleri denizlerle
denizleri düşlerle buluşturdum
sustum kaldım sonra böyle günleri savuşturdum…

/Ne ses ne nefes ne de bu rüzgâr bağışlar seni
simsiyah gecelerde budanırken ah ömrüm
dönüp sırtını giderken kimler karşılar seni/

III
Sen olmayınca sesin de yoktu, gözlerin de
bu yüzden odama resmini yaptım
söküp kalbimi yanına astım
sensiz kalan yılları da ben buruşturdum
kalbim hasretinde asılı kaldı
yetim kalmış anıları ben tokuşturdum.

IV
Daha bu solgun günlerde aşk,
yaşanır sözde!

Kalp, yitik bedende;
Yağmur değil, sanki efkâr yağıyor kente
yağıyor ömrüme
senin yerine.

/Kanmadım aynalara sana kandığım kadar
içimde bir boşluk sana yandığım kadar./