Belma Sebil – Attila İlhan

Seni ben kallavi sokağı’nda gördüm
Sen beni görmedin görmedin
Kapıları çaldım adını sordum
Söylemediler öğrenemedim
Seni ben kallavi sokağı’nda gördüm
Bir daha görmedim bilmedim
Belma sebil adını yakıştırdım
Aklıma geldikçe her sefer
Gözlerinin mavisini bitirdim
Saçlarının siyahına başladım.

Kallavi sokağı’nda güvercinler
Benim karanlık istanbul’um
Bir esnaf kahvesine oturdum
Belma sebil ya geçti ya geçer
Rüzgarını içime doldururum
Kallavi sokağı’nda güvercinler
Bunca yıl sönmemiş umudum
Nisan değilse mayıs
Perşembe değilse pazar
Ben belma sebil’i bulurum.