Çanakkale’ye Şiir – Aysen Akdemir

Ufuklardan süzüldü tarihin kanatları;
Deniz bir al-at oldu,dalgalar uçan yele.
Bedr’in arslanlarını hayale daldığımda,
Düşman gemilerinden kopuverdi velvele,
Dört açtı gözlerini yiğidim Çanakkale.

Ölüm kusan topların imansız gülleleri,
Siperlerin üstüne yağarken dolu dolu;
Bir er bağrına basmış,yaralanmış bir eri,
Bir eli tetik çeker,gözleri sulu sulu
Şurada Anafarta,şurada Gelibolu…

Saldıran yedi düvel,muhatap Müslüman Türk,
Neden davetsiz geldin ey düşman,geçemezsin!
Bu sana bir ders olsun,adımı duyunca ürk,
Kanımı içersinde suyumu içemezsin,
Türk yumruğu yeyince yolunu seçemezsin.

Rüzgarlar barut kokar,gökyüzü duman duman
Kurşunlar deler geçer,süngüler batar çıkar.
Gemilerden karaya asker akar durmadan,
Her tabyada topların namlusu şimşek çakar,
Türkü gibi bir adam saz çalar,türkü yakar.

“Çanakkale içinde aynalı çarşı”anam,
“İşte ben gidiyorum düşmana karşı”…
Bu toprak kan kardeşim,namusum,vermem ele.
Şehitlik arşta imza,Güneş’te kalp atışı
Yükselirsin ebet’e,açılırsın ezele.

Ufuklardan süzüldü tarihin kanatları,
Kavisler çize çize turunu tamamladı.
Coğrafyamda gezindi al-al cennet atları,
“Şehit ölmez”muştusu yüreğime damladı,
Yüreğim ki kuş oldu,göklerde akşamladı.

Çanakkale Savaşı,savaş değil zelzele;
Zafer’se milletime altın tuğralı sunu.
Homeros bu destanın alsaydın kokusunu,
Lirini kucaklayıp,aşkla vururdu tele.
Sen bir destan şehirsin güzelim Çanakkale!