Çocuğum – Oyhan Hasan Bıldırki

Yıllar var ki çocuğum anlayamazsın
Annenle ben, ikimiz hep hayâller kurduk
Senin içindi bütün hazırlıklarımız
Bekledik seni, falcıya divan durduk
“Gelecektin.” Bunu biliyorduk
Falcı kadın da öyle diyordu
Bıçak yemiş kanıyor şimdi anılarımız

Ya çocuğum işte hep seni andık
Senin için yandık, yandık

Annen maviş elbiselerini işledi ilkin
Ben maviş beşiğini hazırlarken
Tükenmez derecede mesuttuk
Yıldızlar gülümsedi yüzümüze
Sabırsızlandın sen, yalnız daha erken
Daha hazırlanmadık biz hani çantan
Nerde defterin kalemin?

İşte çocuğum öylesine bekledik seni
Niye gidip de ağlattın bizi?

Ortalık kar, tipi, bütün yollar kapalı
Yıldız yıldız geceler de bitti
Sonunda sen doğdun çocuğum
Sen doğdun ama ölümüne
Ebenin kollarında soğuk bedenin
Ağlamak girdi şimdi öykülerimize
Zaman kötü, kader gülmedi yüzümüze
Sen, sen niye ölümü tattın bizden önce
Acelen neydi be çocuğum?

İşte çocuğum bak elbiselerini görüyor musun,
Yoksa sen de çaresizliğimize ağlıyor musun?

Ağlamak var kaderimizde biteviye
Ağlamak var gecemizde gündüzümüzde
Şimdi gün bir başka doğuyor üstümüze
Bir başka haberler getiriyor bize
Senden çocuğum… Teselli oluyoruz
Biz seni güneş ülkesinde biliyoruz

Sen ağlama çocuğum bizim yalnızlığımıza
Annenle biz şimdi hep seni anıyoruz.