Çünkü Annem – Gonca Özmen

Çünkü annem bir yorgun zorunluluk
Yüzünde içi çiçekli eski kutu duruşu
Neydi unuttuğu mutfağa girip çıkarken?
Dalgınca boyayıp duruyordu kirli göğü.

-Annem yelkovanın bıkkın dönüşü.

Tek katlı evlerde mutluluklar aradı. Yok.
Çok çocuklu evlerde cıvıltılar istedi.
Yok.
Çukur yerlerinde geçmişin titreyişi
Toz suretinde yapışmış anılar duvara.

– Annem bir tekerlemeydi odalarda.

Geçkin yazlarla soldu ahşap düşleri
Eski bir telaşın dinmez sancısında
Ağlardı annem gülmek gibi dururken
Küçülür incelirdi aya baktıkça.

-Annem balkıyan bir göl gülümsemesi.

Bir kuşun uçuverişi gibi kolay ölümler çağı
Rahat yataklarda dikeni batar gecenin
Örterken annem yıllanmış perdesini
Babam bir ünlemdi akşamla uzayan.

-Annem ki deltaların yazılmamış tarihi.