Diyalektik Mutsuzluklar – Murathan Mungan

Bir uzak sabah denizidir gittiğin kapı
Ellerinde rüzgârın taşınmaz çamurları var
Köpürmüş soylarımı toplarken çürüyen yanlarımdan
İnan batmış şehirler gibi onarılmaz anılar
Gözlerinde unuttuğum o eski aciz miras
Almaya gelsem soluğumda dalgın yosun kokusu
Biliyorum artık hiçbir gemi beni taşımaz
Ve yeniden büyür içimde mağrur bir zakkum gibi.
Terkedilmek korkusu.
Susarsın bir silâhsızlanma akşamı
Susarsın dudaklarında ıslıklar kanar
Öpülmez dudakların ıslık yarası
Mavzerdir dokunmalarım kirvem bilirsin
Öpemem, öpersem tekmil bir aşiret tragedyası.

Hüznünü ver bana yeter, gizli hüznünü
Kolları bağlı hüzün olsun dört yanım
Irağına vurma beni kirvem, ağlarım, delirirsin
Sonra derler haklıdır sevdası
Geç olur ki artık onarmaz rakılar
Geç olur bir yaraya rakının dağılması.

Sen denize sırtını dönen uykusuz dağlı
Gemiler nerde (ki çoğu hüviyetidir melankolinin)
Nerde aykırı mavzerler (Onlara sığdıramazsın ki öfkelerini)
Barut esmeri tenine sevdalarımı sürdüğüm
Nasıl taşıdın bunca yıl delirmiş saçlarında
O eski şark yelini
Biliyorum dokunsam parmaklarım kırılır
Dokunmasam eşkîya uykusuzluğu çetin silâhlar gibi.