Emeğin Bedeli – Şaban Gürtuna

Bir zamanlar alnı terle yoğruldu,
Emeğiyle yıllar boyu yoruldu.
Şimdi yoksullukla yüzü buruldu,
Parkta bir bank, evden bile huzurlu.

Pazarda akşam, çürüğe göz dikti,
Bir tas çorba, hayale yetti.
Marketlerde indirim peşinden gitti,
Ömrü tükeniyor, perişan emekli.

Torun sorar: “Dede, neden bu hüzün?”
Gözler dalgın, mazide kalmış gözün.
Yılların emeği eridi gündüzün,
Ay sonu hep borç, tükendi sözün.

Ey yoksulluk, bırak peşini artık,
Bir lokma ekmek olmuş peynire katık.
Onca alın teri, nereye yazık?
Bu hayat bir zulüm, sessiz bir çığlık!

Manisa – 2025