Enkazın Ardından – Şaban Gürtuna

( Dört onyedi saat,
Aylardan Altı Şubat ..
Yıl İkibin yirmi üç,
Yer, Kahramanmaraş merkezli onbir il,
7.7 depremin şiddeti..
Elli üç bin beş yüz ölüm.
Yüzbinden fazla yaralı)

Yıldızlar donmuş gökyüzünde,
Bir çığlık yükseldi sessizliğin bağrından,
Duvarlar yıkıldı, yollar çöktü,
Ve bir şehir, geceye gömüldü ansızın.

Bir avuç umutla çıktı sabaha,
Çatlamış eller, yorgun gözler,
Bir çocuk babasını arıyordu,
Bir anne, sessizce adını fısıldıyordu.

Şehirler düştü, toprak yarıldı,
Binalar mezara döndü o gece.
Gökyüzü ağladı betonun üstüne,
Ve biz, unutmamayı öğrendik.

Aylar geçti, yıllar geçti,
Ama hâlâ konteynerin teneke duvarı,
Rüzgâra karşı titreyen bir beşik gibi,
Uyutmuyor geceleri.

Yeni binalar yükselirken,
Bazı hayaller göçük altında kaldı.
Yiten canlar, unutulan sokaklar,
Yarım kalmış hikâyeler gibi…

Kimi hâlâ bir isim fısıldıyor,
Kimi boşluğa bakıp susuyor.
Bir şehri yeniden inşa edersin,
Peki ya yıkılan yürekleri?

Bir çocuk hâlâ babasını soruyor,
Kimi duvar diplerinde uyuyor,
Kimi betonun soğuk kokusunda,
Bir nefes umut arıyor.

Ve biz…
Hatırlıyoruz, hatırlayacağız!
Kırılan her taşın,
Dökülen her gözyaşının ağırlığında.

Çünkü unutmak, en büyük yıkımdır,
Ve biz, bir daha yıkılmamak için,
O enkazın altında bıraktık yüreğimizi,
Ama acıyı hiç bırakmadık.

Manisa – 2025