Güne Dönersin – Yılmaz Odabaşı

Garına ve akşamına varmamış bir trenle yolcusun
Özlemin, kimliğin ve arka cebinde terlemiş biletinle.

Sen iki ömrü törpülerken sevgilim
Ve sürdürürken o civan ısrarı kederinle
Tut ki nice trenler kalkacak dünyanın her yerinde
Sonra da biz kalkacağız/topla kendini.

Şimdi elini tutuşum bir anıdır/sen güne dönersin
Tren usul usul gelir azar azar gidersin
Ben de burada özlerim rengini yüzüne yazdığım bir çiçeği
Onlarca, yüzlerce, binlerce bölünmüş kanıyorsun topla kendini…

Ve hüzün kara bir bulut gibi çöküyor gözlerine
Ötede güz çöküyor üstüne yaz mevsiminin
Her mevsimin tükenişi intihar çağrıştırırken bende
Güzse hep aynı iklimdir yara yerimde
Git! Uzaklığa dolan yol gibi dol hasretime…