Hücremde Ayışığı – Refik Durbaş

Sesimi sesinin üstüne koyma
Kara gecede, karanlıkta, acılı
Yüreğimde yeşerdiyse de alevi ölümün
Kan boğmadı daha korkuyu
Kırılmadı kin ve öfkenin fidanı.

Sesini sesimin üstüne koyma
Ağzımda prangası tutuklu rüzgâr.

Yanlış arama ölümden başka
Kurşuna dizilen resimlerde
Acıyla örülmüşse cesetler
Ve ağlıyorsa hücremde ayışığı
Üzgün değilim, hüzünlü asla.

Yanlış arama ölümden başka
Sırtımda falakası tutuklu rüzgâr.

Yüreğimde mezarlar açma artık
Kazıdım hücremin duvarına çünkü
Zamanı kucaklayan öfkemi
Acıdan üretilen sesimi
Gençliği damıtılmış günlerimi.

Yüreğimde mezarlar açma artık
Elinde kırbaçları tutuklu rüzgâr.

Çıplak taş, demir kapı, sessizlik
Korkuyu mu bekliyor o nöbetçi
Niçin hiç konuşmuyor yıldızlar
Şafak söktüyse nerde kar filizleri
Uyusam uyansam her yerde bahar.

Çıplak taş, demir kapı, sessizlik
Sesimde zincirleri tutuklu rüzgâr.

Tek değilim artık, çoğaldım ölüme
Deli rüzgâr, çıplak suyun rahminde
Artık ne hücrem, ne yalnızlık
Eskisinden düşmanım karanlığa
Ama hâlâ yanıyor yüreğimde işkence.

Tek değilim artık, çoğaldım ölüme
Yüzümde kelepçesi tutuklu rüzgâr.
-“Söyle kim hak kazandı ölüme”.

Refik Durbaş