Kırgın – Aydın Hatipoğlu

Tam güle uyanıyordum
Kent büyüdü
Sen sabahı soluyordun dünya güzeli
Taş kapılardan geçtik serin avlulardan
Yaprak örttü gülüşünü ay dürüldü.

Gözleri bağlı dönüyordu bostan dolabı
Tenha sulardı yürüyen
Ab ve hayat
Tohum toprağı zorluyordu
Köz ateşi
Gül yangını en firaklı menevişi
Elimde bir avuç kül
Meğer kuş büyütmüş koynunda seher.

Tam güle uyanıyordum
Küstümsuyu hilâl oldu eridi
Ormanın elleri vardı tırnakları gül
Kan kuşandı dal güne ulandı
Onmaz umut kırgını gülüşüne.

Şarkılarla yürüdüğüm ıssız patika
Serçeler üveyikler sürüngen sesim
Ay uluyor aynası gizemlere gömülü
Ve şaşıyor çocuk ay yürüdükçe
Gün içinde taşıyor sürgününü
Yum gözlerini güzelim sür gününü
Güz trenleri işte hüzne tarihçe.

Tam güle uyanıyordum ellerim cam kırığı
Seher mi vurdu seni ninni bebeğim ninni
Al beni apar beni erguvan yağmurlara.