Kuytumda – Gonca Özmen

Yüzüne bıraktığım orman yitirdi yankısını
Albümün tozunda darmadağın anılar
Aynalar mı yanlış, kendime benzerliğim mi?
Neye dokunsam çürüyorum kuytumda
Benimki bir iç kanama, bir bozkır sıkıntısı.

Sözcükler dalgın ve upuzun üzüntü
Çiçeğin ruhu üşüyor gürültünden
Gölgen de kalmadı bak, o itiraz
Bekleyiş eritiyor buzdan sarayı
Nedense dili yok gecenin ağzında.

Dal üstü bir konmak bizimkisi
Tanrılar bile baş edemedi işte sonsuzla
Zaman unuttu dipteki batıkları
Yollarda aynı kaygısızlık yine
Şimdi ancak karanlığımıza gidebiliriz.

Boşluğunda dolaşıyor paslı bir hançer
Kahverenginin hüzün olduğu kalıyor geride.