Memleketim – Ömer Faruk Toprak

Usandım artık hazin mısralar okumaktan
Neyleyim akşam yaklaşıyor dostum
Kuşların cıvıltısı dinecek birazdan
Yitecek yeşil yapraklar taze güller
Ağır bir makamla başlayacak şarkısına
Afyon çekmiş zavallı mısır radyosu.

Sen kütahya sen samsun sen istanbul
Sırtını dayayıp o bereketli toprağa
Diniliyorum çukurova’nın sesini
Sürüyor tarlaları traktör kardeşim
Avuçlar serpmeyecek artık tohumu
Kaç yıldır özlüyor bu topraklar bilir misin
Ağır uykusundan uyanmış kalkıyor
Bafralı tütüncüler haliç kıyıları ve toroslar.

Benim insanlarım öğrenmişler yeryüzünü
İlk kurşunu atan antepli şahin’e kadar.

Dağlarda bellerde onları tek tek tanımışım
Yamalı mintanları ve ağızlarını örten bıyıkları
Öfkeyi cesareti bilen gözleriyle
Taş taşımışlar ekmeği bölerek yemişler
Yıllar var ki hüznü kederi sevmiyorum
Yalnız insanlar için şiir yazdığımı bilirler.

Sen kütahya sen samsun sen istanbul
Asfalt yollara çıkan dar sokakları
Köprüleri ambarları ve akarsularıyla
Düşünmüşümdür on sekiz saat yol boyunca
Bir sabah erken yola çıktım
Gâvur dağlarında bıraktım türkümü
Avuçlarım delik deşik dudaklarım çatlak
Yağmurda ıslanmış saçlarım.

Yıllardır görmediğim ak saçlı anam
Özlem türkülerini ezberler olmuş
Bilirim çamaşırdan delinmiş parmakları
Saçlarımı okşar her gece uykumda
“Gurbet gurbet” diye dizlerini dövme
Onu çoktandır kardeş bilmişim ben
Mektuplarımda adı torbamda ekmeği var.