Nazım’ın Yüreği – Yevgeni Yevtuşenko

Usanınca gerçeklerin yalanından,
kaygan, yüzsüz baskıdan,
tunç Nâzım’ı anımsarım ve sesini
biraz hançerimsi :
“Merhaba kardaşım…
Ne o, neden yüzün asık öyle
Boş ver!
Yoksa şiir mi takıldı bir yerde?
Gel, birlikte bitirelim.
Paran mı yok?
Bakarız bir çaresine, dert değil.
Kız mı?
Aldırma bulunur…”
Oysa asıl kendisinde var bir şey,
içini kemiren
yüz çizgilerinden dehşetle akan :
“Hepsi iyi de, şu yürek ağrısı…
Adam sen de
ağrıyadursun, yaşıyoruz ya…”
Kimisi için şiir bir roldür,
Kimisine bir dükkân, kazançtır.
Onun içinse ağrıdır şiir, rol değil.
Nâzım’ın yüreği de ağrıdı durdu işte.
Üzerine titreyen doktoru bir gün,
hani pek de güvenemiyerek,
tenbih etmişti bana :
“Bakın” demişti,
“Keskin konulardan kaçının ki
ağrımasın Nâzım’ın yüreği…”
Hey gidi doktor…
Hastanız gitti.
Yaramadı çabalarınız.
Yüreğiyse onun
gizli gizli çarparak
sürdürdü ağrısını
ölümünden sonra da.
İçimdeki acı için ağrıyor,
Türkler için, Ruslar için ağrıyor,
kendisi gibi mapusta özgür olanlar için
özgürlükte mapus gibiler için ağrıyor.
Hapisane acılarıyla yanan o yürek
– ölümden sonra bile –
dinlemiyor doktorları,
korkak olduğumuz zaman ağrıyor.
neme gerek dersek ağrıyor.
onun gibi açık yürekle :
“Merhaba kardaşım…” diyemezsek ağrıyor…
Varsın ağrısın hepsi için yüreklerimiz,
tek ağrımasın Nâzım’ın yüreği.

ÇEVİRİ: Ziya Yamaç