Nerdesin (I.II) – Mehmet Bozkurt Esenyel

I
-Karıma-
Yeryüzüne tüm haşmetiyle akşam
Benim kimsesiz ruhuma
Yalnızlık çöktü.
Hatıralarım uzandı hayaline
Yorgun başım çaresiz.
Boyun büktü.
Olmasaydı mutlu olma arzusu
Hatta cebimde param.
Sen olsaydın.
– Yalniz- diye çagırdılar beni.
Bilsen bu akşam, içim yana yana
Ne kadar, ne kadar
Aradım seni.
Çocuklarım diye baktım
Etrafta oynaşan çocuklara
Ve çaresiz
Gözlerin diye daldım
Gökteki yildizlara.
Unuttuğum bir şarki oldu
Şimdi sesin.
Bütün gücümle bağırmak istiyorum
Nerdesin?..

II
Bir alevdin, ufkumda bir anda yanıp söndün
Fakat hala kalbimde inan, yangın gibisin.
Çözümün bebeğinde sanki bir kor gülüşün,
Ömür boyu bitmeyen en uzun gün gibisin.

Yolun sonuna geldim, hala seni ararım.
Bir sararmış yaprağım kırık bir dal ucunda.
Renksiz bütün baharlar, ümitler sensiz yarım,
Özlemin bayrak bayrak her kalenin buramda.

Sen yoksun diye ağlar o sahilde dalgalar,
Martılar kanat kanat seni söyler engine.
O köhne iskelede tüm yıkılmış anılar,
Baştan sona, sen dolu, bürünmüş kan rengine.

Sensiz naçar kalmışım, önümde bir uçurum.
Haykırmak istiyorum: sevgilim sen nerdesin?
Boşuna bu çırpınış, nafile biliyorum
Başka yerde yoksun ki her zaman içimdesin.