Ölünün Kıyıları – Erdem Bayazıt

– M.Akif Inan`a –
Gök bosanarak üstümüze
Bizi islak saclarindan gecirir karanligin
Gece siyah bir at olur da ucar
Uykumuzun soluyan denizine.

Babalar ölümü dengede tutar
Secerek en saglam vakti arabasina.
Simdi o araba ucuyorsa
Bir asya cölünü kanat yaparak
Ey üstümüze gelen
Ey cocuklarin gözlerinden dökülen
Ölümü konusan damla damla
Ey bekledigimiz her an
Ey bize son sözü mustulayan
Bizi bulan sahdamarimizda
Ey sürücüleri babalarimiz olan.

Bir an dudaklariyla
Degen anlimiza masmavi
Bir güvercin kanadi gibi
Ey annelerin sesi
Icimizde savrula savrula
Yagan bir bahar yagmuru gibi
Cagirirdi ogullarini yola.

Ben iste o zaman
Saygi ile ve güvenerek
Selamlayacagim önden gideni
Yilanlar tüylerini dökerken
Egerken daglar baslarini önlerine
Birinin yesil yapragi kutsamasi gerek
Birinin akan suyu tutmasi
Altinda durarak gökten bosananin
Sonra yükselterek sesimi konusacagim.

Sen dur burda ey insan
Duy icimde tutusan ormani
Yakistirmasini bil üstüne ey ademoglu
Usta bir makasla bicilen topragi.