Sessiz… Sessiz… – Şaban Gürtuna

Mehtap, ben ve kız.
Üçümüz dertleşirken,
Gökyüzünden gülümsedi,
Ay ve milyonlarca yıldız.
Mehtap, ben ve kız,
Sımsıkı sarılmışız.
Yürekten birbirimize.
Bitmeyen bir dünya,
Ölmeyen bir sevgi,
Solmayan iki yüz.
Yine onları seyreden
Milyonlarca yıldız,
Kimi birbirine fısıldar bildiklerini,
Kimi göz kırpar sevdiklerine.
Kimi de bize yaklaşmak ister.
Şimdi bir yıldız geliyor bize doğru.
Ama gözden kayboldu.
Belki de mehtap sakladı onu.
Zaman ilerledi.
Önce milyonlarca yıldız,
Sonra mehtap…
Sonra ben ve kız…
Kaybolduk ortadan,
Sessiz, sessiz…