Son Liman – Ümit Yaşar Oğuzcan

Çekilmez  kahrimi çektin yillar  boyu
Benimle agladin, benimle güldün
Kuru ekmegimdi
Fakir yatagimdi
Bitmez çilemdi benimle paylaştigin
Nice günler dert ortagimdin benim
Omuzlarina dayayip  yorgun  başimi
Az mi agladim  hiçkira  hiçkira
Az mi  sildin seven ellerinle gözyaşimi
Kimi gün dostum oldun en vefali
Koşarak  geldim sana
Teselliyi, umudu sende  buldum
Doyulmaz aşimdin akşamlari
Bardagimda su, soframda ekmektin
Ve her sabah anasiydin  çocuklarimin
Kollarin  evimizin temeli
Saçlarin  süpürgesiydi
Ben bu yere  seninle vardim
Bu iyiligin, güzelligin son çizgisine
Kederleri sevinçleri seninle yaşadim
Seninle baktim bu çirkin dünyaya uzaktan
Sendin bütün firtinalarda
Sigindigim  o tek liman
Sonsuz karanligimda  tek işiktin
Sönmeyen ateşimdin karli daglarda
Çölümde fişkiran bir pinardin  serin
Ne zaman yitirsem bütün umutlarimi
Bana hayatin kapilarin açardi ellerin
Sevenim benim, ak saçlim, küçük melegim
Sen benim can yoldaşim  oldugun kadar
Kadinimsin,  anamsin, bacimsin
Ver öpeyim vefali ellerini
Sen benim şerefimsin , inancımsın.