Son Türkü – Bahattin Karakoç

Bir türküydün hiç yalansız dilimde
Biber sürdün dilime sen yaktın yâr.

Yaşayıp giderken kendi hâlimde
Gözlerime acınarak baktın yâr.

Ulu bir çınardım mavi tutkulu
Beni toprağımdan çekip söktün yâr.

Işılar dururdum camiler gibi
İçimdeki minareyi yıktın yâr.

Aşk derdine ilâç yine aşk deyip
Yüreğime kelepçeyi taktın yâr.

Dilim suskun, hâlim kötü, nerdesin?
Atlasımda, albümümde tektin yâr.

Çâresiz ve yorgun gezdim çevrende
Pencerenden bir el gibi baktın yâr.

Merkez iken daim kenar yaşadım
Sen pınarken hep kendine aktın yâr.

Sahillerde çığlık atıp martıca
Yaylalarda keklik gibi sektin yâr.

Aşiretin kokusunu alınca
Nedense sırt döndün, benden bıktın yâr

Bir gün çekip gittin deniz aşırı
Karakoç’u yarı yolda ektin yâr.

Gün batarken kapımı çaldı hüzün
Daralmıştım sen yanımda yoktun yâr .